ప్రేమ మరియు వయస్సు

ఓ రోజు షేక్‍స్పియర్‍ని ఓ చమత్కారి ఇలా అడిగాడు..

మీరు మీకన్నా పెద్ద వయస్సులో ఉన్న అమ్మాయిని ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్నారు కదా, ఎందుకలా?

అందుకు మన వీర ప్రేమికుడు కాలెండర్ చూపిస్తూ ఇలా తిరిగి ప్రశ్నించాడంట

అదిగో అక్కడ కనబడుతున్న కాలెండర్లో ఏడు రోజులున్నాయి కదా, వాటిలో వయస్సులో ఏది పెద్దది ఏది చిన్నది? ఆది వారమా లేక శనివారమా? ఇది నిర్ణయించడం ఎంత కష్టమో అలాగే ప్రేమని వయస్సుని జత చేయడం కూడా అంతే కష్టం. ప్రేమ అనేది గుండె లోతుల్లోంచి ఉదయిస్తుంది అంతే కాని వయస్సు నుంచి కాదు. కాబట్టి ప్రేమకి వయస్సుతో సంబందం లేదు

దీనిని బట్టి మనకు అర్దం అయిన నీతి ఏమిటి, వయస్సులో మన కన్నా పెద్ద అయిన సీనియర్ గర్ల్ అందరూ జూనియర్ బాయ్స్ కి అందుబాటులో ఉన్నట్టే. కాబట్టి జూనియర్స్, మీరు ఒక్క్ మీ క్లాస్ లోని అమ్మాయిలకే కాక సీనియర్స్ అందరికీ లైన్ వెయ్యొచ్చు.


ఇంతకీ అసలు సంగతి చెప్పలేదు కదా, పైన చెప్పిన కధంతా నాకు మరో ఎస్ ఎమ్ ఎస్ ద్వారా వచ్చింది. దాని ఆంగ్ల పాఠ్యం యధావిధిగా ఇక్కడ ఉంచుతాను. నా అనువాదం ఎంతవరకూ బాగుందో చెప్పండి.


Some1 asked Shakespeare “U married a girl elder to u, y?”, he showed a calendar and said “A week has 7 days, can u say which one is younger, either sunday or saturday ..? So love comes 4m heart not in age Love has no age ..”

Morel : Senior girls r also available 4f junior boys..

ఆరు నూరు ఎలా అయ్యింది

ఆరు నూరైనా సరే .. అంటూ ఏదైనా పనిని, నేనాపని చెయ్యను అంటే చెయ్యను అనే ఉద్దేశ్యం వచ్చేటప్పుడు లేదా అలాంటి భావనతో నేను చెయ్యను అనే భావం వచ్చే విధంగా చెప్పాల్సి వచ్చినప్పుడు మనం చాలా సార్లు వాడి ఉంటాం. కానీ మీకు ఆరుని నూరుతో సమానం చెయ్యడం ఎలాగో తెలుసా. ఇదిగో ఇలా..

Let a = b

Multiply with 94 on both sides then

94 a = 94 b

We can rewrite this as

(100 – 6) a = (100 – 6) b

Now let’s remove the brackets

100 a – 6 a = 100 b – 6 b

Let’s move the 100s to one side and 6s one side then

100 a – 100 b = 6a – 6 b

Now let’s take the common constants out

100 (a–b) = 6 (a–b)

When (a-b) = (a-b) then 100 = 6

ఎస్ ఎమ్ ఎస్ వచ్చిన ఓ జోక్

ఇవ్వాళ ఉదయం ఓ ఎస్ ఎమ్ ఎస్ జోక్ వచ్చింది. ఇది ఇప్పటికి ఓ వంద సార్లు వచ్చి ఉంటుంది. ఇది నాకు నచ్చలేదు కాని చాలా మంది పడి పడి నవ్వారు అని చెప్పకపోయినా ఎంజాయ్ చేసారు అని మత్రం చెప్పగలను. మీకు నచ్చుతుందనుకుంటాను

కొడుకు : అమ్మా! ఇవ్వాళ స్కూల్ దగ్గర ఓ అంకుల్ కనబడి నేను నీ నాన్నను అని అన్నాడు, నాకు భాధగా మరియు అనుమానంగా అలాగే అవమానంగా ఉంది

అమ్మ : వొరేయ్, నువ్వేమీ ఫీల్ అవ్వకు. అది నిజం కాదు, ఆయన మీ అన్నయ్యకు నాన్న అంతే గాని నీకు కాదు

తెరాసా వారి దృష్టిలో బతుకమ్మ బొమ్మ మాత్రమేనా

ఈ మధ్య తెరాసా వారు కొటి బతుకమ్మ పూజలు చెసినట్టు మా అఫీసులో ఓ ఇద్దరు మాటాడుకుంటుంటే ఏమిటదా అని ఆసక్తికలిగి అటువైపు చెవ్వి సారించి ఆలకించిన పిదప నా భావనని ఇదిగో ఇక్కడ యధాతధంగా ఉంచే ప్రయత్నం చేస్తాను. ఇది తెరాసా వారికి నచ్చకపోతే అది వారి దురదృష్టం.

ఎవ్వరో ఏదో చేసారని మనం కూడా చేద్దాం అని ప్రయత్నిస్తే అది పులిని చూసి నక్క వాతలు పెట్టుకున్నట్టుంటుంది. అదే విధంగా తెరాసా వారు మేము ఉన్నాం అని తెలియ జేయ్యాలన్నట్టు ఏమి చెయ్యాలో తెలియక ఏదో చేద్దాం అని పూనుకుని మొదలు పెట్టినదే ఈ కోటి బతుకమ్మల పూజలు. నాకు వీరి ప్రయత్నం అసందర్బంగాను అనుచితంగాను అనిపించింది.

నేను బేగంపేటలో దాదాపు ఓ పదేళ్ళకు పైగా నివశిస్తున్నాను. ప్రతీ సంవత్సరం ఇక్కడ ఉన్న బస్తీ వాసులు బతుకమ్మ పండుగ దినాలలో ఎన్నెన్ని కలశాలు నెత్తిన పెట్టుకుని ఫ్లైఓవర్ ప్రక్కనే ఉన్న గుడికి వెళతారో నాకు బాగా తెలుసు. కానీ ఈ సారి తెరాసా వారికి భయపడ్డారా అన్నట్లుగా చాలా తక్కువమంది బహిరంగంగా గుడికి వెళ్ళి వచ్చారు. ఈ పదేళ్ళలో ఇంత తక్కువ మొత్తంలో జనాలు బతుకమ్మని జరుపుకున్న వైనం అక్కడి పూజారులకు కూడా మింగుడు పడలేదు. దీనంతటికీ తెరాసా వారు ఈ పండుగని రాజకీయ్యం చెయ్యడమే కాకుండా వారే భాద్యులని మరోలా చెప్పనక్కర లేదు.

అంతే కాకుండా, పెద్దపెద్ద రహ దారుల కూడలిలో పెద్ద గంపని బోర్లా పెట్టి దాని చుట్టూ ప్లాస్టిక్ పూలు తగిలించి మేము కోటి బతుకమ్మలు జరిపాం అని గొప్పలు చెప్పుకోవడం హాస్యాస్పదంగా ఉంది. ఈ విధంగా చెయ్యడం ఎంతో భక్తితో మరెంతో శ్రద్దతో బతుకమ్మ పూజలు చేసే వారి మర్యాదని మంట కలిపిన్నట్టైంది. రాజకీయనాయకుల విగ్రహాలకు కనీసం ఒక్కసారైనా పూజాదికార్యక్రమాలు చెయ్యక పోయినా కనీసం పూల దండ అయినా వేస్తారు, కానీ తెరాసా వారు స్థాపించిన బతుకమ్మ రూపాలను పట్టించుకున్న నాధుడు లేడు. ఇలా ప్రవర్తించడం వీరు బతుకమ్మని ఒఠి బొమ్మగా మాత్రమే భావిస్తున్నారని చెప్పకనే చెబుతున్నారు, మన తెరాసా నాయకులు.

శవరాజకీయ్యాలను చూసాం కానీ దేవుడితో రాజకీయ్యం చెయ్యడం ఒక్క తెరాసా వారికి మాత్రమే చెల్లింది. నా దృష్టిలో తెరాసా వారికి గౌరవించడం ఎలాగూ చేతకాదు దానికి తోడు అగౌరవపరచడం మాత్రం బ్రహ్మాండం బద్దలైయ్యేటట్టు తెలుసు.

ఆఖరిగా తెలంగాణా వారికి పెత్తనం ఇస్తే ఎలా ఉంటుందో ఒక్క సారి తలచుకోండి..

హైదరాబాద్ వాసులు సలహా ఇవ్వండి

అమెరికా ప్రయాణం నాకు అచ్చి రాలేదు. ఇప్పటికి రెండు సార్లు వెళాను. రెండు సార్లు నాకు హార్ట్ ఏటాక్ ఇచ్చింది. నా అమెరికా ప్రయాణ ఫలితాలగురించి మరోసారి వ్రాస్తాను. అప్పటిదాకా నా ప్రస్తుత భాధని పంచుకోండి.

నాకు పెళ్ళైన తరువాత మొదటిసారిగా మా మామగారు నా భార్యని కాపురానికి పంపించేటప్పుడు నేను హైదరాబాద్ లో ఉన్నందు అక్కడికే తీసుకు రమ్మన్నాను. అలా కాపురం పెట్టినప్పుడు మొట్ట మొదటి సారిగా విడిగా ఇల్లు తీసుకోవడం అవసరం అయ్యింది. అప్పటిదాకా బాచ్‍లర్లమే కదా అందుకని నలుగురు స్నేహితులు కలసి ఉండే వాళ్ళం. ఆ విషయాలు ఇప్పుడు అనవసరం. సరే పెళ్ళైంది కదా అని కాపురం నిమిత్తం ఇళ్ళు వెతకగా బేగంపేటలోని బ్రాహ్మణ వాడలోని ప్రస్తుతం ఉంటున్న అపార్ట్‍మెంట్ ఖాళీగా ఉన్నట్టు తెలిసి చూడాటానికి వెళ్ళగా.. అదిగో అప్పుడు తగిలింది మొదటి దెబ్బ.

అద్దె ఇళ్ళు చూపించే బ్రోకర్ వెధవేమో అద్దే ఐదువేలు రెండు నెలల అడ్వాన్స్ అని ఇల్లు చూపించాడు. ఓనరేమో అద్దె అయిదు వేల ఐదు వందలు మూడు నెలల అడ్వాన్స్ అలాగే అయిదువందల యాభై మైంటెనన్స్ అని చెప్పాడు. పరస్పర చర్చల తరువాత ఓనర్ చెప్పినట్టే చెయ్యాల్సి వచ్చింది. ఇక 2006 వ సంవత్సరంలో అక్టోబర్ రెండో తారీఖు రానే వచ్చింది. వస్తూ వస్తూ భార్యని తెచ్చింది. అలా మొదలైంది మా కాపురం.

అయిదు వేల అయిదు వందల అద్దెతో మొదలైన మా కాపురం ఈనాడు ఎనిమిదివేల అయిదు వందలకు చేరుకుంది. అంతా సవ్యంగా సాగితే వచ్చే సమస్య ఏముంది. ఇదిగో అనుకోకుండా రెండోసారి అమెరికా ప్రయాణం. తిరిగి వచ్చిన తరువాత మా ఓనర్ చావు కబురు చల్లగా చెప్పాడు. మీరు అమెరికా వెళ్ళి వచ్చారుగా ఓ రెండు వేలు అద్దె పెంచండి. అలాగే ఏప్రియల్ నెల నుంచి ఎరియర్స్ కూడా ఇవ్వండి అని. అప్పుడు తెలిసింది ఇంటి అద్దె పెంచడానికి ఉన్న కారణం నేను అమెరికా వెళ్ళి రావడం అన్న మాట.

ఈ నెలాఖరులోగా నేను మరో ఇల్లు చూసుకోవాలి అన్న ప్రయత్నంలో మొదటగా మా సహోద్యోగులు ఉండే ప్రాంతం అయిన నిజాంపేట్ విలేజికి వెళ్ళి మొన్న శనివారం చూసి వచ్చాను. నిజాం పేట విలేజి రోడ్డు మీదకి దాదాపు మూడు కిలోమీటర్లు ఉంటుంది. అక్కడ కూడా అద్దెలు చుక్కలనంటుతున్నాయి. అలా ఈ వారాంతం అంతా రోడ్లు సర్వే చెయ్యడమే సరిపోయింది. అన్నట్లు చెప్పడం మరిచా.. రోడ్డుకి ఒకవైపున ఉన్న కూకట్ పల్లిలో చూడడమే కాకుండా మరో ప్రక్కన కూడా చూడడం జరిగింది. మలేషియా టౌన్‍షిప్ వెనకాల ప్రాంతం కూడా వెతకాను. ఎవ్వరూ తొమ్మిది వేలకు తక్కువ చెప్పటం లేదు.

అలాగే నిన్న కూకట్ పల్లి ప్రాంతలో తిరిగాను. అక్కడ కొన్ని పాత అపార్ట్‍మెంట్స్ ఎనిమిది వేలకు దరిదాపుల్లో ఉన్నా రోడ్డుకి కొంచం దూరంగా ఉన్నాయి. నాకు హితులైన మరో తెలుగు బ్లాగరు నాకు ఓ సలహ ఇచ్చారు. ప్రస్తుతం మీ ఆఫీస్ జూబ్లీ హిల్స్ అంటున్నావు కాబట్టి, ఒకవేళ నువ్వు కనుక కూకట్ పల్లి లో ఇల్లు తీసుకుంటే ప్రయాణ భారం నీకు ఎక్కువౌతుంది. కాబట్టి నీకు యూసఫ్ గుడా కానీ, వెంగళరావు నగర్ కానీ, రాజీవ్ నగర్ కానీ, మోతీ నగర్ పరిసర ప్రాంతాలైతే బాగుంటుంది అని విశ్లేషించారు. వారి విశ్లేషన కొంతవరకూ నాకు సబబుగానే అనిపించింది

అందు వల్లన హైదరాబాద్ లో ఉన్న సహ తెలుగు బ్లాగర్లకు మనవి. మీకు తెలిసిన ఏరియాలో ఏవైనా ఖాళీలు ఉన్న యెడల నాకు తెలియ జేయండి. నాకు ఉన్న ఒకే ఒక రిక్వైర్ మెంట్ ఏమిటంటే, జూబ్లిహిల్స్ లో ఉన్న మా ఆఫీస్ కు కొంచం దగ్గరా ఉంటే కొంచం సులువౌతుంది. అలాగే ఖర్చు ఎక్కువగా లేకుంటే బాగుంటుంది. ఈ పోస్టు ద్వారా మీ అమ్యూల్యమైన కాలాన్ని దుర్వినియోగం చేసానని మీకు అనిపిస్తే, మన్నించండి. వీలైతే సమాచారాన్ని తెలియ జేయమనవి.

నన్ను మీరు 944 14 18 139 నందైనా సంప్రదించ వచ్చు లేదా varthy@gmail.com కు ఓ జాబు వ్రాయండి. భవదీయుడు వెంఠనే స్పందిస్తాడు. అంతవరకూ ఓపికగా చదివినందులకు నెనరులు.

ఉచితం అవకాశం

Deekshita

Myntra.com వారు వారి వెబ్ సైట్ నందు రిజిస్టర్ చేసుకున్న వారందరికీ ఒక గిఫ్ట్ కూపన్ ఇస్తున్నారు. ఈ గిఫ్ట్ కూపన్ విలువ 249/- రూపాయలు. దీనిని నేను ఓ మగ్ కొనుక్కోవడానికి ఉపయోగించుకున్నాను. అలాగే మనం కొనుక్కునే మగ్ ని మనం కస్టమైజ్ చేసుకునే అవకాశం మనకి ఉంది. నేను మా అన్నయ్య పిల్లల బొమ్మని అక్కడ వేయించుకుని ఆర్డర్ చేసాను. నాకు ఇంత వరకూ ఆ కప్ రాలేదు కానీ అలా ఆర్డర్ చేసుకున్న చాలా మంది మా ఆఫీస్ లో కలీగ్స్ కి మగ్స్ వచ్చాయి.

కాకపోతే ఇక్కడ ఓ చిన్న ట్రిక్ ఉంది. కప్పు మాత్రం ఉచితం, కాని దానిని మీకు చేరవేయ్యాలంటే, ఆ కప్పుకి అయ్యే దారి ఖర్చులక్రింద ఓ యాభై రూపాయలు ఇవ్వాల్సి వచ్చింది. అంటే షిప్పింగ్ చార్జ్ అన్నమాట. యాభై రూపాయలు నాకు పెద్ద ఖర్చుగా అనిపించలేదు. ఎందుకంటే, నిజ్జంగా నాకు ఆ కప్పు కనుక వస్తే, కప్పు ఖరీదే ఓ ఇరవై రూపాయలు ఉండవచ్చు అదీకాక దానిపైన చక్కగా మా అన్నయ్య పిల్లల బొమ్మలు ఉంటాయి కదా !! అది సెంటిమెంట్.. అలా ఓ చక్కని మగ్ యాభై రూపాయల విలువని మింగేసింది. మీరు ఓ ట్రై చేసి చూడండి.

తకిట తకిట

takita 

ఓ మంచి సినిమా. చాలా కాలం తరువాత మరో కుటుంబ సమేత సినిమా చూసాను అనిపిస్తోంది. సినిమాకి తగ్గట్టుగా భూమిక ఓ మంచి పాత్ర పోషించింది. సున్నితమైనటువంటి కధాంశంతో మృదువైన స్టోరీలైన్ కలిగిన సినిమా. పిల్లలలో ఇంత సత్ హృదయం నింపాలంటే, పెద్దలలో ఎంత ఓర్పు ఉండాలో, ఎంత సహనం ఉండాలో కదా. ఈ సినిమాని ఎవ్వరు దర్శకత్వం వహించారో గాని చాలా బాగా చేసారు. కధా రచయత బాగా వ్రాసారు. ప్రతీ సీన్ కు తగ్గట్టుగా మాటలు వ్రాసారు. నాకు పూరి జగన్నాద్ తీసిన “ఇట్లు శ్రావణి సుబ్రమణ్యం” సినిమా గుర్తుకు వచ్చింది. ఇది ఎందుకు గుర్తుకు వచ్చిందంటే, పూరి మనస్తత్వం ఎప్పుడూ ఒకేలా ఉంటుంది. మనుష్యులంతా మంచి వాళ్ళు అని అనుకుంటాడు. అలాగే మంచి మనస్తత్వం ఉన్న వాళ్ళు సున్నిత మనస్కులై వైలెన్స్ గురించి ఆలోచించరు అని నా అభిప్రాయం.

ప్రతీ కధలో ఓ విషాదం ఉన్నట్టు, ఈ కధలో కూడా ఓ విషాదం పెట్టి కొంచం రక్తి కట్టించారు అని అనలేను కానీ సుహాసిని స్వరూప్ ల ఆత్మహత్య నాకు నచ్చలేదు. వారి కధకి కూడా ఓ మంచి ముగింపు ఇస్తే బాగుంటుందని నా అభిప్రాయం. కానీ ఈ ప్రియులు వ్రాసిన ఆఖరి లేఖలో కొన్ని డైలాగులు చాలా భాధాకరంగా ఉన్నా, చొంగ కార్చుకునే యదవలు అవకాశం కోసం ఎదురు చూస్తునే ఉంటారు. ప్రేమగా దగ్గరికి తీసుకోవాలి కాని అవకాశం దొరికింది కదా అని చేతులేసి అసహ్యంగా ప్రవర్తించడం ఎంత భాధాకరమో ఆ మాటల్లో తెలిసింది. నిజంగా చెప్పాలంటే, ఈ మాటలే చాలా భాధాకరంగా ఉన్నాయి. అలాంటిది అనుభవించాల్సి వస్తే.. తలచుకోవాలంటే భయంగా ఉంది. ఈ మాటల్లో చెప్పదలచుకున్నది ఎంతవరకూ నిజ సమజంలో ఉన్నదో అని చెప్పలేకపోయినా, ఎంతో కొంత మాత్రం రాక్షసులు మాత్రం ఉన్నారని నా అభిప్రాయం. ఈ విషయం గురించి ఇంకా ఎక్కువ వ్రాస్తే నాకు మంచి మాటలు రావు.. పాయింట్ దెబ్బతింటుంది.

హీరో పాత్రని పూర్తిగా వైలెన్స్ లేకుండా తీర్చిదుద్దడం బాగుంది. అలాగే కన్న కూతుర్ని కాకుండా ఊరూ పేరూ లేని వెంగళప్పాయిని నమ్మే తల్లి తండ్రులకు చురక పెట్టిన సీన్ అదిరింది. నాన్నా నన్ను నమ్మండి, అంటూ ఏడుస్తూ పలికిన అమ్మాయిని, అలాగే ఆ తండ్రిని చూస్తుంటే, ఆ అమ్మాయిలోని అమాయకత్వం ఆ తండ్రిలోని భధ్యత ప్రస్పుటంగా కనిపించాయి. ఆడపిల్లలున్న ప్రతీ తండ్రీ పిల్లల్ని ఏవిధంగా పెంచాలో కొన్ని కొన్ని భాధ్యతాయుతమైన పాయింట్స్ చూపించారు. అన్నింటికీ మించి యాసిడ్ పోద్దాం అన్న ఆలోచనతో లాబ్ నుంచి యాసిడ్ తీసుకు వస్తున్న సమయంలో భూమిక పైన తీసిన సన్నివేశం నాకు తెగ నచ్చింది. అబ్బాయిని రెండు లెంపకాయలిచ్చి, కోపంగా ఉందా.. అయితే నామీద కూడా పోయ్ రా .. అని ప్రశ్నించడం చాలా సబబుగా సన్నివేశానికి తగ్గట్టుగా ఉంది. ఆ తరువాత డైలాగులైతే అద్దిరాయ్.. నీ చెంపపై నేను కొట్టినప్పుడున్న నొప్పి ఇప్పుడు లేన్నట్టుగా నువ్వు యాసిడ్ పోసిన శరీరం పైన అయిన గాయం కాలానుగుణంగా మానిపోతుంది, కాని మనసుపై చేసిన గాయాన్ని మాన్పలేవు .. అన్న పోలిక సందర్బానుచితంగా ఉంది.

అన్నింటికీ మించి ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే చాలా బాగుంది అనేది  సరి అయినది. మీరు చూడండి.

అపోలో ఆసుపత్రి – నా అనుభవం : Part 2

క్రిందటి పుటలో మొదలైన నా అనుభవాలను అనుభవాలుగా మాత్రం మిగల్చకుండా, వ్రాత రూపకంగా మార్చేక్రమాన్ని చదివారనుకుంటను, ఇప్పుడు మరో భాగం. ఈ భాగంలో అస్సలు విషయం ఏవేమి టెస్టులు చేస్తారు, వాటికి ఉన్న ప్రాసస్త్యం ఏమిటి మొదలైనవాటి గురించి వివరిస్తూ, అ ఆ పరిక్షలు నిర్వహిస్తున్నప్పుడు నా స్పందనలు ఎలా ఉన్నాయి అనే వాటిని యధా తధంగా మీతో పంచుకునే ప్రయత్నం చేస్తాను.

తొమ్మిది గంటలకు మొదలైన నా కేసు వివరాలు తాబేలు వేగంతో కదలడం మొదలైనాయి. ఈ లోగా చంద్రలతగారి లోని పోస్టులు చదవడం ప్రారంభించాను. చదువుతూ ఆ రిసెప్షనిస్ట్ ఏమి చేస్తోందా అని గమనిస్తూ తెలుగు పాటలు వింటూ మడత పేజీ భరతం పట్టడం మొదలు పెట్టాను. ఇక్కడ నేను గమనించిన విషయం నాకు చాలా అశ్చర్యం వేసింది. అర్దం అయిన విషయం జీర్ణించుకునే సరికి నా ప్రక్కన ఉన్న ప్రపంచం అంతా ఓ వ్యాపార యుద్ధ భూమిలా అనిపించింది. నాలా మాస్టర్ చెకప్ చేయించుకోవడానికి వచ్చిన వాళ్ళలో మధ్య తరగతి మనుష్యుల ఉన్నారు, అలాగే ఎన్నారైలున్నారు, నార్త్ అమ్మాయిలున్నారు, సౌత్ బామ్మలున్నారు, తల స్నానం చేసి తలంతా విరబూసుకుని ఉన్న మహిళలున్నారు, చేతులకు ఉన్న పదివేళ్ళకు పదిహేను బంగారు ఉంగరాలు పెట్టుకున్న గోల్డ్ షాప్ ఓనర్స్ ఉన్నారు, మెడలో ఓ పాతిక కాసుల బంగారు ఆభరణాలతో మొత్తం మీద ఓ వంద కాసుల బంగారాన్ని దిగేసుకున్న గృహిణులు ఉన్నారు, వీటన్నింటికి వ్యతిరేకంగా అస్సలు ఆభరణం లేకుండా ఉత్తి చుడిదార్ ధరించిన మహిళలున్నారు, నిండుగా హుందాగా గుంభనంగా నడిచే ముత్తైదువులున్నారు. వీరందరూ కాష్ పార్టీలు అన్నమాట. నేనొక్కడినే ఫ్రీ అన్నట్టు ఉంది మన రిసెప్షనిస్టు రెస్పాన్స్. జేబులోంచి డబ్బులు ఎవ్వరు ముందు తీస్తే వారి కాగితం ముందుకు కదులుతోంది.

దాదాపు యాభై నిమిషాల సేపు ఓపికగా ఎదురు చూసిన తరువాత నాలోని సహనం నశించింది. మెల్లగా లేచి ఇంతకు ముందు ప్రస్తావించిన రిసెప్షనిస్టు వద్దకు వెళ్ళి నా కాగితం విషయం ప్రస్తావించగా, మీ కాగితాలు లోపలికి పంపించాను లాబీలో కూర్చోండి పిలుపు వస్తుంది అని చెప్పింది. ఇక్కడ నాకు నచ్చని విషయం ఏమిటంటే, విషయాన్ని అడిగేంతవరకూ చెప్పకపోవటమే. సరే ఏదోకటి, కాగితం ముందుకు కదిలింది కదా అనుకుంటూ లాబీలో నాపేరు ద్వనించేవరకూ ఎదురుచూద్దాం అని అటుపై సాగాను. అక్కడ మరో యాభై మంది వారి వంతుకోసం ఎదురు చూస్తున్నారు. నలుగిరితో నారాయణ అన్నట్టు నా వంతు వచ్చేవరకూ ఇక్కడ తిష్ట తప్పదని మళ్ళీ మడత పేజీ పై దృష్టి మళ్ళించాను.

ఈ పూర్తి కార్యక్రమం గురించి మా మానేజ్ మెంట్ వాళ్ళని అడిగితే, అపోలో హాస్పటల్ స్టాఫ్ అంతా చాలా టాలెంటేడ్ అంతే కాకుండా టైమ్లీ ఆర్గనైజ్డ్ కాబట్టి మీ కార్యక్రమం మొత్తం కనా కష్టంపై పన్నిండుగంటల కల్లా పూర్తౌతుంది అని అభయమిచ్చిన పిదప మహా అయితే ఓ ఒంటి గంటకల్లా అన్ని పనులు పూర్తౌతాయి, చక్కగా లంచ్ టైంకల్లా ఇంటికి చేరుకోవచ్చు అనుకున్నా. అప్పుడు అనుకోలేదు అంచనాలు తారుమారౌతాయని. ఇలా నేను కంపెనీ తరుఫున బాడీ చెకప్ చేయించుకోవడం ఇది మూడవసారి. మొదటి సారి ఎల్‍బీట్ హాస్పటల్లో మరోసారి కామినేని హాస్పటల్లో. ముగ్గురిలోకి ఎల్‍బీట్ వారు కొంచం టైమ్లీగా అన్ని టెస్టులు చేసారు అని చెప్పుకోవచ్చు. కానీ వీరు కొంచం కాస్ట్లీ అని జనాల్లో నానుడి. కొంచం ఖరీదు ఎక్కువ అయినా కస్టమర్ సాటిస్‍ఫాక్షన్ ఎక్కువ అని నా అభిప్రాయం. అపోలో లాంటి కార్పోరేట్ హాస్పటల్స్ లో ఇంత శాతం కస్టమర్ సాటిస్‍ఫాక్షన్ ఉంటుందని నేననుకోను. మరి అపోలో వాళ్ళు ఆసియాలో కెల్లా అతి పెద్దదైన మెడికల్ సిటీ ఎలా కట్టారా అన్న నా ప్రశ్నకి అప్పుడు సమాధానం లేదు.. ఇప్పుడు ఉంది కానీ రాబోయే పుటల్లో విషయాన్ని వివరిస్తాను.

ఇక్కడ నా విషయంలో నేను స్వతహాగా వచ్చి చేయించుకోవటం కాదు కాబట్టి, అంతే కాకుండా మా కంపెనీ వారు నాకు మరో ఛాయిస్ ఇవ్వనందున వచ్చాను కాబట్టి నా వంతు కొరకు ఎదురు చూస్తూ వేచి యున్నాను. నేనే కనుక ఇలాంటి టెస్టులు చేయించుకోవలసి వస్తే, అపోలోకి ఎప్పటికీ రాను. అలాగే మీరు రావద్దు అని నా మనవి. వస్తే మాత్రం సంచినిండా డబ్బులేసుకుని రండి.

అసలు విషయం వ్రాయడం మరచి ఏదేదో వ్రాస్తున్నట్టున్నాను. కనుక ఇక వెనక్కి వద్దాం. అదిగో అప్పుడే ఎంటర్ అయ్యాడు ఈ సినిమాలోని హీరో. పేరు మధు. అక్కడ అటెండర్. ఖంఠం బాగానే ఉంది. అప్పటిదాకా మెల్లగా మాట్లాడుతున్న గుసగుసలే వినబడుతుంటే, ఈ టోన్ అన్నింటిని మించి, ఇక్కడ నేనే రాజుని అన్నట్టు ద్వనించింది. వస్తూ వస్తూనే రిసెప్షనిస్టుని ఓ మారు పలకరించి అక్కడ ఉన్న అందరినీ ఓ మారు గమనించి అసహనంగా ఉన్న వారిని టార్గెట్ చెయ్యడం మొదలుపెట్టాడు. అలా అసహనంగా ఉన్న వారిని ముందుగా కుశల ప్రశ్నలతో పలకరించి వారి చేతుల్లో ఉన్న కాగితాలను తీసుకుని వారి వారి టెస్టులకు సంబందించిన గదులు ఎక్కడ ఉన్నాయో వివరించడం మొదలు పెట్టాడు. దాంతో అక్కడి వాతావరణంలో ఓ విధమైన చలనం వచ్చిందని చెప్పుకోవాలి.

నా దురదృష్టం కొద్ది, ఆ రోజే మరో కంపెనీ వారు, ఓ వంద మందికి అప్పాయింట్‍మెంట్ ఫిక్స్ చేసినట్టున్నారు. మధుకి ఆ కంపెనీ వారి టెస్టులన్నీ కూలంకుషంగా తెలుసనుకుంటా, ఠక ఠక అక్కడ ఉన్న యాభై మందిని ఓ ఇరవై నిమిషాలలో సద్దేసాడు. ఒక్కసారి ఆలోచించండి యాభైమందిని ఇరవై నిమిషాలలో సముదాయించాడంటే, ఎంతటైం ఒక్కొక్కళ్ళకి కేటాయించాడో .. అంతే కాకుండా అందరికి సరైన సమాధానం ఇచ్చి వారందర్ని కవర్ చేసాడంటే ఎంత టాలెంటెడ్ అంతే కాకుండా రోజూ చేసే పని కదా ఎంత రాటు తేలాడో. ఈ రోజుకి మధు నిజంగానే హీరో.. అపోలో ఇతనికి ఎంతో రుణపడి ఉంటుంది అని చెప్పవచ్చు. కానీ ఇతని టాలెంట్ కి తగ్గ ఫలితం జీతం రూపంలో ఇస్తున్నారా అని నాకు అనుమానం.

చాలా సేపు మౌనంగా ఉన్న నాదగ్గరకి మరో పది నిమిషాల తరువాత వచ్చాడు. అందర్ని తెలంగాణా యాసలో ఏకవచనంతో పలకరించిన మధు, నాదగ్గరకి వచ్చి సార్ అంటూ పలకరించి, ఏంటండి మౌనంగా ఉన్నారు అంటూ మాట కలిపాడు. అదేం లేదయ్యా, నా పేరు పిలుస్తారు అని అన్నారు, అందుకని ఎదురు చూస్తున్నా అని సగం చెప్పానో లేదో, వెంఠనే మరో ప్రక్కన ఉన్న సిస్టర్స్ వైపు చూస్తూ మన సార్ కాగితాలు ఎక్కడ ఉన్నాయో చూడండి అని ఓ కేక వేశాడు. అక్కడ ఉన్న సిస్టర్స్ అందరికీ ఇతను బాగా తెలుసనుకుంటా, వెంటనే స్పందించి నా కాగితాన్ని వెతికే ప్రయత్నం చేసారు. అవి దొరకగానే నాకు తోడుగా ఓ పది మందికి టోకెన్స్ ఇచ్చారు. అప్పుడు సమయం పావుతక్కువ పదకొండు గంటలు.

ముందుగా బ్లడ్ తీసుకుంటారంట, ఆ తరువాత మిగిలిన టెస్టులు మొదలౌతాయి. ఇదిగో ఇప్పుడు మరో అవరోధం, మూడవది. రక్తం నమూనాలు సేకరించే సాంపుల్ ట్యూబ్స్ అయ్యిపోయాయి. అంతకు ముందు రోజు రాత్రి షిఫ్ట్ లో ఉన్న టీమ్ కొన్ని మాత్రమే మిగిల్చారు, అవి నా వంతు వచ్చేటప్పటికి అయ్యి పోయాయి. ఈ విషయాన్ని మధు గమనించి అక్కడే ఉన్న మరో సహద్యోగిని ఆ పనిపై పురమాయించాడు. అతను వెళ్ళి పెద్ద కార్టన్ తీసుకు వచ్చారు. ఇవి వచ్చేటప్పటికి మరో ఇరవై నిమిషాలు ఎదురు చూపులు. నేను ఇలా ఎదుర్ చూస్తున్నట్లు గమనించి, సార్ మనం ఎక్స్‍రే తీయించుకుందాం వచ్చేయ్యండి అంటూ నన్ను అటు తీసుకు పోయ్యాడు. అలా మొదలైంది నా బాడీ చెకప్.

నాలుగో అవరోధం: ఎక్స్‍రే తీయుంచుకోవడానికి వెళ్ళినప్పుడు అక్కడి ఆపరేటర్ నన్ను ఓ స్టాండ్ కి చాతీని ఆనించి నుంచోమని ఊపిరి తిత్తుల నిండా గాలి తీసుకో మన్నాడు. ఇది లంగ్స్ ఎలా ఉన్నాయో తెలుసుకోవడానికి అన్నమాట. సరే కదా అని అలా నుంచున్నానో లేదో ఇలా స్విచ్ నొక్కి వెంటనే వచ్చి ఓ బాంబ్ పేల్చాడు. ఏంటి సార్ మీ లంగ్స్ చాలా చిన్నగా ఉన్నాయి, నిజ్జంగా మీరు గాలి బాగా పీల్చారా అని ప్రశ్నించడంతో నాకు ఏమి సమాధానం ఇవ్వాలో అర్దం కాక, అన్యమనస్కంగా బాగానే ఊపిరి తీసుకున్నాను అని బదులిచ్చి ఏమైఉంటుందో అన్న అనుమానంతో బయట పడ్డాను.

ఓ తెలుగు నానుడితో ఈ పుటని ఇక్కడితో ఆపుతాను. అదేమిటంటే,

అనుమానం పెను భూతం..

అపోలో ఆసుపత్రి – నా అనుభవం : Part 1

ఎంత ఎక్కువగా వ్రాస్తే అంత ఎక్కువగా నా వ్రాసే స్కిల్స్ మెరుగు పడతాయి అలాగే నా భావ వ్యక్తీకరణ శుద్ది అవుతుంది అని ఆలోచించి అపోలో ఆసుపత్రిలో నా అనుభావాలను ఎంత విపులంగా వీలైతే అంత విపులంగా వ్రాద్దాం అని చేసే ఈ ప్రయత్నం మీకు బోర్ అనిపించనంత వరకూ చదివి స్పందించండి.

నేను ప్రస్తుతం పని చేస్తున్న కంపెనీ వాళ్ళు ఉద్యోగులందరికీ సంవత్సరంలో ఉచితంగా ఓ సారి హెల్త్ చెకప్ చేయిస్తారు. అందులో భాగంగా నేను చేయించుకుందాం అని మా మేనేజెర్ని అడిగితే, శనివారం వద్దు చాలా మంది ఉంటారు కాబట్టి ఏ ఆది వారం నాడో లేదా రెగ్యులర్ రోజో తీసుకో అని సలహా ఇచ్చి అందుకు కావాల్సిన అన్ని అనుమతులు ఇప్పించారు. కాగితాలవి అందినాయి కదా అని ఆదివారం అయితే ఎక్కువమంది జనాలు ఉండరని సలహా ఇవ్వడం వల్ల క్రిందటి భుదవారం నాడు, అంటే 29th Sep నాడు ముందుగా అప్పాయింట్ మెంట్ తీసుకుందాం అని వారి హెల్ప్ డెస్క్ కు ఫోన్ చేసి వివరాలు అడిగపోతే, వాడు రివర్సులో నా వివరాలు తీసుకుని అప్పాయింట్ మెంట్ ఫిక్స్ చేసేసాను వచ్చేయ్యండి అని అన్నాడు.

ఇంతకీ ఎలా రావాలి, ముందుగా తీసుకోవాల్సిన జాగ్రత్తలేమిటి అని అడిగితే, ఏమీ అక్కర్లేదు సార్.. కాకపోతే ముందురోజు సాయంత్రం ఎనిమిది లోపుగా భోజనం చేసేస్తే బాగుంటుంది అని చావు కబురు చల్లగా చెప్పాడు. ఇక్కడ చావు కబురు అని ఎందుకు అన్నాను అంటె, ప్రతీ నాలుగు గంటలకు మనం ఏదో ఒకటి తినాలి అని నా అభిప్రాయం. నాలుగు గంటలు కాకపోయినా అధిక పక్షం ప్రతీ ఆరు గంటలకు ఏదో ఒకటి కడుపులో పడాలి అని అందరికీ చెబుతూ ఉంటాను, అలాంటిది నేను పన్నిండు గంటలపాటు ఏమీ తినకుండా ఉండటమా.. అన్న సంగ్దిధంలో, ఆరోగ్యానికి సంబందించినది కదా అని సరే అన్నాను. అలాగే నిన్న రాత్రి ఎనిమిది కల్లా నూడిల్స్ తినేసి ఇవ్వాల్టి ఉదయానికై ఎదురు చూస్తూ ఎప్పుడు నిద్రపోయ్యానో నాకే తెలియదు.

ఆఖరికి ఈ రోజు రానే వచ్చింది. ఉదయం ఆరుగంటలకల్లా నిద్ర లేచి, పేపర్ వాడు రాకపోయినందున చేతికి చిక్కిన పుస్తకం పట్టుకుని కాలకృత్యాలు కానిచ్చాను. వెంటనే బయటకు వెళ్ళి భార్యకు బ్రేక్ ఫాస్ట్ తెచ్చి పెట్టి ఏడున్నరకల్లా ఇంటినుంచి బయట పడ్డాను. చెవిలో ఐపాడ్ పాతపాటలను శ్రావ్యంగా వినిపిస్తూ ఉండగా ఉదయభానుడు లేలేత కిరణాలను మబ్బుల మధ్యనుంచి ప్రసరిస్తూ ఉంటే, ఆ చల్లగాలిని నులివెచ్చని ఎండని పాత పాటలను ఆస్వాదిస్తూ జూబ్లీహిల్స్ మీదుగా పోతూ ఉంటే అక్కడ నాకు కొన్ని దృశ్యాలు నాలో ఓ భావనను వాక్యరూపాన్నించ్చింది. అదేంటంటె, ఉదయం ఏడుగంటలకు మునుపే ప్రపంచంలో చాలా మంది వారి వారి పనులను ముగించుకుని మరో పనికై వెళ్ళుతుంటే, నేను మాత్రం ఉదయం తొమ్మిది గంటల వరకూ ఏమి పట్టనట్టు కాలకృత్యాలు పూజాది కార్యక్రమాలతో గడిపేస్తున్నానే, ఇదేనా నా కర్తవ్యం అనే ప్రశ్న ఉదయించింది. అలా ఆలోచనలో డ్రైవ్ చేసున్న నాకు మార్నింగ్ వాక్ చేయ్యడం కోసం ఎక్కడి నుంచో చాలామంది ధనిక వర్గం కార్లలో జూబ్లిహిల్స్ లోని వాకింగ్ పార్కలకు రావటం కనబడింది. అక్కడ అలా వాకింగ్ కోసం వచ్చే వారికోసం ప్రకృతి పరమైన జ్యూస్ అంటూ పొట్టపోసుకునే వాళ్ళు.. వాళ్ళని అదిలిస్తూ పోలీసు వాళ్ళు.. వాళ్ళకు ప్రక్కగా ప్రేమికులు, స్నేహితులు, ముస్సలాళ్ళు, స్టైల్ గా తయ్యారైన ఆడంగులు, హోదాని చూపించుకునే ధనికులు.. చాలా మంది నా కంట పడ్డారు. అదంతా ఓ ప్రపంచం అనిపించింది. అలా ప్రకృతిని ఆస్వాదిస్తూ అచ్చంగా పది నిమిషాలలో అపోలో చేరుకున్నాను. ఇదిగో ఇక్కడ మొదలైంది నా కష్టాల ప్రయాణం.

మొదటి అవరోధం: పార్కింగ్.. టూ వీలర్ పార్కింగ్ ఆస్పటల్ ప్రాంగణానికి కొద్దిగా దూరంలో కట్టారు. మంచి పనే, కాకపోతే నాకు ఇబ్బంది అయ్యింది. అయినా ఫరవాలేదులే, కాస్తంత నడిస్తే నేనేమి కరిగి పోను కదా అని సమర్దించుకుని పార్కింగ్ చేసి వద్దాం అనుకునేంతలో పార్కింగ్ వద్ద ఉన్న వాచ్ మెన్ మరో బాంబ్ వేసాడు. సారు బిల్లు ఇచ్చే మనిషి ఇప్పుడే రాడు, చాలా సేపు అవుతుంది అప్పటిదాకా బయట పెట్టుకోండి అని. పదినిమిషాల పాటు ఏదో బ్రతిమిలాడి వాడిచేత అవును అనిపించేసరికి నాలోని ఉత్సాహం నీరు గారిపోయింది.

రెండవ అవరోధం: స్వతహాగా పెద్ద ఆసుపత్రి అవటం వల్ల అందులోను ఉదయం వేళ అవటం వల్ల, ఎక్కడికి వెళాలో తెలియని నాలాంటి వారికి సహాయం చేసే వారు ఎవ్వరూ లేరు. మరో పది నిమిషాలలో ఎలాగో ఒకలా అడపా దడపా కనబడే ఉద్యోగులను అడిగి మాస్టర్ చెకప్ చేసే చోటికి చేరుకున్నాను. తీరా చూస్తే అక్కడ ఎవ్వరూ లేరే.. ఉన్నదల్లా అక్కడ ఫ్లోర్ తుడిచే పని మనుష్యులు తప్ప. అప్పటికి సమయం ఎనిమిది అయ్యింది. వస్తూ వస్తూ చంద్రలత గారి పుస్తకాన్ని నాతో తెచ్చుకున్నాను.  చెవిలో పాటలు మృదు మాధుర్యంగా వినబడుతూ ఉండగా ఆసుపత్రి సిబ్బందికై ఎదురు చూస్తూ ని తీసాను.

ఓ అరగంట అయ్యిన తరువాత ఓ అందమైన రిసెప్సనిస్టు చేరుకుంది. చూడబోతే అమాయకంగా లేతప్రాయంలో ఉన్నటువంటి ముగ్దమనోహరమైనటువంటి వదనం. అప్పటిదాకా నాతో బాటు అసహనంగా అక్కడ ఎదురు చూస్తూ  కూర్చున్న వారంతా ఒక్కసారి ఆ అమ్మాయిని చుట్టు ముట్టారు. అక్కడ పరిస్తితి ఎలా ఉందంటే, బెల్లం చుట్టూ ఈగల్లా.. చూడబోతే చిన్నపిల్లలా ఉంది ఇంత మందిని ఎలా హాండిల్ చేస్తుందో అని ఒక్కసారి భయపడి, అందరూ అయ్యిన తరువాత మెల్లిగా అడుగుదాం అని నేను వెనుకంజ వేసి ఆ అమ్మాయిని గమనించడం ప్రారంభించాను. ఓ ప్రక్క తన పనికి అవసరమైయ్యే సామాగ్రిని సద్దుకుంటూ ఆ అమ్మాయి నలుగురికి సమాధానాలు ఇస్తూ ఉంటే, రెండు విషయాలు గుర్తుకు వచ్చాయి. ఒకటి అభిమన్యుడు. లేలేత ప్రాయంలో యుధభూమిలోకి వెళ్ళి శతృసైన్యాన్ని చీల్చిచెండాడిన వైనం మొదటిదైతే, రెండవది ఆ అమ్మాయి టైమ్లీ సెన్స్ మరియు పీపుల్ మేనేజింగ్ టెక్నీక్స్ నాకు చాణుక్యుని గుర్తుకు తెచ్చాయి. అడిగిన ప్రతీ ప్రశ్నకి సమాధానం ఇస్తూ అందర్నీ కవర్ చేసి రెగ్యులర్ గా చేసే పనులలో పడింది. హమ్మయ్య ఇక నా వంతు అని వెళ్ళి నా విషయం తెలియజేసాను. మీకు అప్పాయింట్ మెంట్ ఉందా అన్న ప్రశ్నకు అవును నాపేరు చక్రవర్తి అంటున్నంతలో కంటి చివర్నుంచి దగ్గర్లో ఉన్న పుస్తకంలో నాపేరుకై చూసి, సారీ సార్ మీ పేరు మా అప్పాయింట్ రిజిస్టర్ లో లేదు అందుకని మీరు వెయిట్ చేయ్యాలి. చాలా సేపు అవుతుంది అని మరో బాంబు పేల్చింది. ఇక్కడ ఆ అమ్మాయి చాలా అనేపదాన్ని పలికిన వైనం గమనించతగ్గది. చాలా అని పలుకుతున్నప్పుడు ఆ పదంలోనే తెలిపింది ఇదేదో కొంపముంచే లాగుందని నన్ను నేను సముదాయించుకున్నాను. అదిగో అప్పటికి సమయం తొమ్మిది. అప్పటికి నేను భోంచేసి పదమూడు గంటలైంది..

మరో పుటతో మీ ముందుకు మరోసారి.. అప్పటి దాకా నా ఈ ప్రయత్నంపై మీ అభిప్రాయాన్ని తెలియ జేయ మనవి. మీ స్పందనలు నా  రచనా శైలిపై అవ్వవచ్చు, అలోచనా విధానం పై అయినా అవ్వవచ్చు, లేదా నా ఆలోచనకు వ్రాతరూపకంలో చేర్చే క్రమంలో ఎంచుకునే పద ప్రయోగాలపైనా అవ్వవచ్చు, లేదా తెలుగు భాషపై నాకు ఉన్న పట్టుపై అయినా అవ్వవచ్చు. అవి ఇవి కాక మరింకేమైనా అవ్వవచ్చు. ఏదైనా స్వాగిస్తున్నాను. మీరు మాత్రం వెనకాడవద్దని మనవి..

 
Clicky Web Analytics