కధే.. కానీ, మరచి పోలేనటువంటిది.. మూడవ భాగం

ఇంతవరకూ జరిగింది: ఒక వారాంతం నేను ఆఫీస్ నుంచి త్వరగా రావటం వల్ల, శాంభవీని ఆట్లాడించడానికి పార్కుకు తీసుకెళ్ళాను. పార్కు నుంచి తిరిగి వచ్చిన తరువాత పెరుగన్నం దగ్గర ప్రమాణం. (మొదటి పుట). అన్నీ సద్దు మణిగిన తరువాత శాంభవి గుండు చేయించు కుంటానన్న కోరిక, మా అందరి స్పందన ప్రతి స్పందనలు. ఆఖరుగా ఒప్పుకోలు. (రెండవ పుట). ఒక వేళ మీరు మొదటి పుట, రెండవ పుట చదవక పోతే, నా విన్నపాన్ని మన్నించి, ముందుగా అవి చదివిన తరువాత ఇది చదవండి. ఇదిగో ఇక్కడుంది దీని మొదటి భాగం. ఇది రెండవ భాగం.  ఇక ముందుకు వెళదాం.

---------------------------------

అభయమయితే ఇచ్చెసా గానీ, నా చిట్టి తల్లిని తన నల్లటి పొడుగాటి జుట్టుని లేకుండా చూడ గలనా.. దానికి తోడుగా, నా భార్య, ’ఏంటండీ .. మీరు మాట ఇవ్వడం .. అది అడగడం .. భలే బాగుందే.. మీ వరస. అదేదో చిన్న పిల్ల తెలిసో తెలియకో అడిగిందను కోండి, మంచి మర్యాద లేకుండా మీరు కూడా గంగిరెద్దులాగా తలూపేస్తారా..’ అంటూ యుద్ధాన్ని ప్రకటించింది.

’తెలిసో తెలియకో చిన్నది అడిగింది, ముందు వెనుకలు ఆలోచించ కుండా నెనే మాటిచ్చేసాను. ఇప్పుడు నేను మాట తప్పననుకో, రేపు పెద్దైయ్యాక, అది కూడా నాలాగా మాట తప్పితే నువ్వు భరించగలవా..’, సూటిగా ఒక్కటే ప్రశ్న. అంతే, చిరుబుర్రు లాడుకుంటూ ముందు గదిలోకి దారి తీసింది. ఇంతలో అమ్మ వచ్చే వేళయితే మమ్మల్ని బయటకు పంపించదనే భయంతో, శాంభవిని తీసుకుని, మెల్లగా జారుకున్నా. ధైర్యంగానైతే బయలు దేరాగానీ, మనసులో ఎదో తెలియని భాధ. నా చిట్టి తల్లిని జుట్టు లేకుండా చూడగలనా అన్న అనుమానం, చూసి తట్టుకోగలనా అన్న భయం. మెల్లిగా మంగలి దగ్గరకి చేరుకున్నాక, ఆఖరు సారిగా నా చిట్టి తల్లిని కన్నులారా చూసుకుని, వాడితో చెప్పా.

’కొంచం నెప్పి పుట్టకుండా గుండు చెయ్య గలవా..’ అంటూంటే.. వాడు వింతగా చూసాడు నావైపు.

’సారూ .. నాది ముప్పై సంవత్సరాల అనుభవం.. మీకెందు కండీ, రాండి .. కూకోండి.. మీకు తెలియకుండా గీకేత్తాగా..’ అన్నాడు.

’నాకు కాదు నాయినా .. నా కూతురు కి’ అనగానే, వాడొక వింత చూపు చూసాడు.

’ఏంటి సారూ, చిన్న పిల్లకి జుత్తు చూడబోతె చాలా బాగుంది.. గుండు గీకిత్తున్నారు.. చిన్న పిల్లలన్నాక తప్పులు చెత్తారు .. అంత మాత్రాన ఇంత చిచ్చ వెస్తారా.. వీల్లేదు బాబు.. నాను చెయ్య’ నంటూ మొండి కేసాడు. వాడిని కాస్తా బుజ్జగించి, బ్రతిమాలి, బామాలి, క్రింద మీద పడి, నా చిన్నారికి గుండు చేయించే సరికల్లా తల ప్రాణం తోకకొచ్చింది.

మెల్లగా ఇంటికి చేరుకుని, శాంభవికి దగ్గరుండి శ్నానం చేయించి గుండు నిండా చల్లాగా ఉంటూందని చందనం రాసా. ఇంతలో అమ్మ రానే వచ్చింది. వస్తూ వస్తూనే విషయం తెలుసుకుని, రుద్ర కాళిలా నామీద తోక తొక్కిన పాము పడగ విప్పినట్లు కస్సు బుస్సు లాడింది. కలి కాల మంటూ, నన్నూ.. నా కూతుర్ని అరగంట సేపు తిట్టిన తిట్టు తిట్ట కుండా తిట్టేసింది. మెల్లగా నేను తేరుకునే లోపుల, ఎవ్వరికీ చెప్పా పెట్టకుండా నాకూతురు చల్లగా జారుకుంది.

శాంభవి ఇంట్లో లేదన్న విషయం మాకు అర్దమయ్యె సరికల్లా ఓ గంట పట్టింది. నాకు మెల్లగా భయం పట్టుకుంది. శాంభవిని వెతుక్కుంటూ రోడ్డు మీదకి బయలుదేరాను. నాకు తెలిసిన రోడ్లన్నీ తిరిగా. ఏక్కడా కనబడలేదు. భయం నన్ను మింగేస్తోంది, లేని పోని ఆలోచనలు మదిలోదూరి మెదడుని తొలిచేస్తున్నంతలో, లీలగా ఎందుకో నిన్న సాయంత్రం జరిగిన విషయం గుర్తుకొచ్చింది. గుండు పిల్లవాడు గుర్తుకొచ్చాడు. అంతే .. ఆఘ మేఘాలమీద అటు వైపు పరిగెత్తా.. నేను వాళింటికి చేరుకునే సరికల్లా .. నాకంట బడ్డ దృశ్యం నన్ను మారు మట్లాడనివ్వలేదు. శాంభవికి ఆ గుండు పిల్లవాడు వీడ్కోలు చెబుతున్నాడు. నా చిన్నారి, నన్ను చుస్తూనే ఎగ్గిరి దూకింది, నేను సిద్దంగా ఉన్నానా లేనా అన్న ఆలోచన చేయకుండా.

శాంభవి మీద వచ్చిన కోపాన్ని ఒక్క సారిగా తమాయించుకుని, ఎక్కడ తొందర పడి మళ్ళి నిన్న రాత్రిలాగా కొడతానో అన్న ఆలోచనతో శాంతించి, నా చిట్టి తల్లిని తనివి తీరా ముద్దాడు తుంటే, వింతగా ఓ చూపు చూసింది. సరే పిల్లల్ని భయపెట్టి పనులు చేయించు కోకూడదు, మంచిగా చెప్పి చేయించు కోవాలని తలంచి, శాంభవికీ క్లాసు పీకే కార్యక్రమాన్ని అప్పటికి వాయిదా వెసేసాను.

అరోజంతా శాంభవీని విడిచి పేట్టి ఉంటే ఒట్టు. ఎదో కోల్పోయామన్న భాధ. ఎదో తెలియని ఆందోళన. ఎం జరుగుతోందో తెలియని ఆవేదన. అన్ని కలసి ఇబ్బడి ముబ్బడిగా నన్ను కలగా పులగం చేసెస్తూ ఉంటే, ఎమి చెయ్యాలో తోచక సాయంకాలం శాంభవిని తీసుకుని పార్కుకు బయలు దెరా. పార్కుకు చేరుకున్నానన్న మాటే గానీ నిన్నటి హుషారు లేదు నాలో. పిల్లలందరూ ఒకరి తరువాత ఒక్కరు చేరుకుంటున్నారు. శాంభవికి గుండు అన్న విషయం వారు గమనించారో లేదొ కానీ వాళ్ళు గమనిస్తున్నారో లేదో అన్న తలంపే నాకు ఒక గిల్టీ ఫీలింగ్. వాళ్ళదేం పట్ట నట్టు యధా విధిగా క్రిందా మీదా మల్ల గుల్లాలు పడుతున్నారు.

ఇంతలో ఎక్కడి నుంచి వచ్చాడో తెలియదు, నాకంట్లో పడ్డాడు ఓ గుండు పిల్లాడు. వాడు కూడా వీళందరితో ఆడుతూ పాడుతూ ఎగిరెగిరి దూకుతున్నాడు. వాడికో వార్నింగ్ ఇదాం అనుకుంటూ వాడి దగ్గరకు వెళ్ళేంతలో వాడి తల్లి నిన్నటి నా భాధ్యతను తీసుకున్నట్లుగా.. అందరితో చలాకీగా తిరిగేస్తోంది. మన, తన, పర భేదం లేనట్లుగా అందరినీ తన పిల్లలుగా ఆడిస్తోంది. అంత మంది పిల్లల మధ్యలో వాళ ఆనందాన్ని నేనెందుకు చెడగొట్టాలనుకుని, కొంచం దూరంగా కూర్చోని వాళ్ళను గమనిస్తున్నాను. కాలం ఎలా గడిచిపోయిందో తెలియలేదు. ఎనిమిది కావస్తోందన్నట్లుగా చేతి గడియారం చూపిస్తోండంతో మెల్లగా శాంభవిని తీసుకుని బయలుదేరా. నాకు ఆశ్చర్యకరమైన విషయ మేమిటంటే, రాత్రి అవ్వస్తున్నా ఆ గుండు పిల్లాడు ఇంకా ఆడుతూనే ఉన్నాడు. వాడి గురించి ఆలోచించడం మానేస్తే నాకే మంచిదని తలంచి, శాంభవి ని తీసుకుని ఇంటి వైపు అడుగులేసా.

ఎదో గతికా మన్నట్లుగా భోంచేసి, శాంభవీని పొట్ట మీద పడుకోబెట్టుకుంటూ పడక్కుర్చీలో మేను వాల్చా. నా స్తితి అర్దం చేసుకుందెమే, అమ్మ నా ప్రక్కకు చేరి, ’ నాయనా .. ఒంట్లో బాగోలేదా.. అన్నం సరిగా తినలేదు..’ అంది.

’ఏం లేదమ్మా.. శాంభవికి కొత్తగా ఆ వింత కోరిక ఎందుకొచ్చిందా అన్న ఆలోచనలో కొంచం కఠినంగా వ్యవహరించాను.’

’పోనీలేరా.. అయ్యిందేదో అయ్యింది, ఇక ముందు జాగర్తగా ఉంటే చాలు. మన పిల్ల మన మాట వింటే అదే పదివేలు. జుట్టు దేముంది ఇవ్వాళ పోతే రేపొస్తుంది’ అని సముదాయిస్తుంటే, భద్రకాళిలా చిందులేసిన మహాంకాళేనా ఈవిడ అని నాకు అనుమానమొచ్చింది. నిద్రలోకి జారుకున్న శాంభవీని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని, ’ వెళ్ళి పడుకోరా.. రేపటి నుంచి మళ్ళీ ఆఫీస్‍కి వెళ్ళాలి కదా’ అంది. నిజమే కదా అనుకుంటూ శాంభవీకి రెండు ముద్దులిచ్చి, అమ్మ చేతిలో పెట్టా.

నిద్రలేమితో ఉన్న నాకు ఆ రాత్రి, ఎప్పుడు నిద్ర పట్టిందో తెలియలేదు. ఉదయాన్నే నిద్రలేవగానే అనుకున్నా, శాంభవిని దగ్గరుండి స్కూల్ దగ్గర దించాలని. అనుకున్నదే తడవుగా, నా అలోచనని అర్దాంగికి చెప్పెసి, భోజనాన్ని సిద్ధం చెయ్యమంటూ ఒక ఆజ్ఞ జారీచేసేసా. త్వర త్వరగా తయారయ్యి, శాంభవీని స్కూల్ దగ్గర దించడానికి తయ్యారయ్యా. నేను తనని దించి వెళతానన్న విషయం తెలుసుకున్న శాంభవి చలాకిగా తన పనులన్నీ తనే చేసేసుకుంటూ నాతో సమానంగా సిద్ధమయ్యింది.

స్కూలు గేటు దగ్గర దించి సాగనంపు తున్నంతలో, అదే గుండు పిల్లవాడు కారులో దిగుతూ కనబడ్డాడు. వీడిక్కడెందుకు తగలడ్డాడా అని అనుకుంటు ఉంటే.. నా చిట్టి తల్లి వాడిని పిలిచి చెయి చేయి కలుపుని చెంగు చెంగున లోపలికి దూసుకేళ్ళి పోయింది. ఇదెక్కడి పీడరా బాబూ అనుకున్నంతలో, కారులోంచి ఆ గుండుగాడి తల్లి తండ్రి మెల్లగా నా దగ్గరకు చేరుకున్నారు. వారి కళ్ళలో నీరు ఉబికి ఉబికి వస్తున్నట్లున్నాయి. బలవంతంగా ఆపుకుంటున్నట్లున్నారు.

’ఏమండీ .. శాంభవీని కన్న మీరు కారణ జన్ములు. మీకు మీ శాంభవీకి చేతులెత్తి మొక్కాలి’, అంటూ ఉంటే.. నేనేమి వింటూన్నానో నాకేమి అర్దం కావటంలేదు.

’నిన్న సాయంత్రం మీ గురించి వెతికే లోపే మీరు ఇంటికెళ్ళి పోయ్యారు..’ ఆ గుండుగాడి తల్లి అంటోంది.

’మీరు వెళ్ళి పోయ్యారు అనేకన్నా, మేము తేరుకునే సరికి చాలా రాత్రి అయ్యిందంటే బాగుంటుంది.’ ఆ తల్లి గొంతు పూడకపోయింది

’నిజంగా నండి’, అపిల్ల వాడి తండ్రి అందుకున్నాడు. ’ మావాడు ల్యుకేమియా అనే వ్యాధితో భాధ పడుతున్నాడు. ఆ వ్యాధి కోసం వాడిన మందులు మరియూ కెమో ధెరపీ దుష్‍ప్రభావం వల్ల, వాడి నెత్తిన జుట్టు పూర్తిగా రాలిపోయింది. దీంతో మా వాడు ఆత్మ న్యూనతా భావంతో ఎవ్వరితో కలవలేక ఒంటరి వాడై పోయ్యాడు. దానితో, వాడు ఎక్కడికీ తీసుకెళదాం అన్నా రావటం లేదు. సైకాలకిస్టుని సంప్రదిస్తే, ఇది ఒక మానసిక వ్యాధి అని ఇదీ మందులతో సరి అవ్వదని చెప్పాడు. మేము గత ఐదు నెలలుగా ఎంత ప్రయత్నించినా మావాడు ఇల్లు వదిలి రావటం లేదు. అట్లాంటి రోజుల్లో మీ అమ్మాయి మా అబ్బాయిని గత వారంలో యాదృశ్చికంగా కలిసింది. మా వాడిని ఎవ్వరూ గేలి చెయ్యకుండా తాను చూసుకుంటానని మాట ఇచ్చి, వాడితో స్నేహం చేస్తుంటే, ముందు మాకే భాధేసింది. మా వాడిని మార్చడం కోసం మీ అమ్మాయి ఇంత పని చేస్తుందని మేము కలలో కూడా అనుకోలేదు. ఇంతటి త్యాగ మూర్తిని కన్న మీరు ధన్య జీవులు’ అంటూ .. రోడ్డు అని కూడా గమనించ కుండా కళ్ళ నీళ్ళ పర్యంతం అవుతున్న దంపతుల్ని చూస్తున్న నాకు నా చిన్నారి ఎంత ఎదిగి పోయిందో అనిపించింది.

అంతటి సున్నిత మనస్కురాలినా నేను కొట్టింది అన్న అలోచన నన్ను ఆశాంతం దహించి వేసింది. ఇదంతా తెలుసుకున్న నేనూ ఏడుస్తోంటే.. ఎమి జరిగిందో తెలియక వారూ తడబడ్డారు. కొద్ది సేపటికి తెరుకున్న నేను మనసులో..

’చిట్టి తల్లీ.. ఎంతటి నిస్వార్ద ప్రేమ నీది. ప్రేమలో పరమార్దమే గానీ, అర్దముండదని నాకు నేర్పిన గుణపాఠాన్ని నేనెప్పుడూ మరచిపోను. నిన్ను శిక్షించిన నన్ను ఆ దేవుడు నన్నెందుకు శిక్షించలేదా..’ అని భాధ పడ్డా. ఎప్పుడో చదివిన కొన్ని మాటలు గుర్తుకొచ్చాయి.

The happiest people on this planet are not those who live on their own terms, but are those who change their terms for others inspire others.

-----------------------------------------------

ఆఖరున, ఈ మొత్తం కధానిక నాకు forward గా వచ్చిన ఒక మాస్ మైల్ నుంచి అని గమనించగలరు. మీకూ ఇట్లాంటిదే ఒకటి వచ్చి ఉంటుంది. కధ కొంచమే, దాని చుట్టు అల్లిన పరిస్తితులు అన్ని నా స్వంతం. కాళిదాసు కవిత్వం కొంచం, దానికి తోడు మన పైత్యం కొంచం అన్నట్లుగా అస్సలు దాని చుట్టు నేను కల్పించుకున్న కధానికే ఇది. ఎలా ఉంది?

-------------------------------------------
వినదగు నెవ్వరు జెప్పినన్ - వినినంతనే వేగిర పడక వివరింప దగున్

కనికల్ల నిజము దెలిసిన - మనుజుడే పో నీతిపరుడు మహిలో సుమతి

కధే.. కానీ, మరచి పోలేకున్నాను.. రెండవ భాగం

ఇంతవరకూ జరిగింది: ఒక వారాంతం నేను ఆఫీస్ నుంచి త్వరగా రావటం వల్ల, శాంభవీని ఆట్లాడించడానికి పార్కుకు తీసుకెళ్ళాను. పార్కు నుంచి తిరిగి వచ్చిన తరువాత పెరుగన్నం దగ్గర ప్రమాణం. ఒక వేళ మీరు మొదటి పుట చదవక పోతే, నా విన్నపాన్ని మన్నించి, ముందుగా అది చదివిన తరువాత ఇది చదవండి. ఇదిగో ఇక్కడుంది దీని మొదటి భాగం. ఇక ముందుకు వెళదాం.

-----------------------------------------

శాంభవి పరుగు పరుగున వెళ్ళి మూతి కడుక్కుని వచ్చి నా ప్రక్కన చేరింది. ఇంతలో లోపలి నుంచి, ’భోజనం తయారయ్యింది .. వడ్డిస్తున్నాను.. రండీ..’ అంటూ కేకేసింది నా అర్దాంగి. చిన్నదాన్ని అలాగే చంకనేసుకుని మధ్య గదిలోకి వెళ్ళి కూర్చున్నా. శాంభవి ఎదో ఎదో మాట్లాడుతోంది. కానీ నాకేమీ బుర్రలోకి ఎక్కటం లేదు. ఎందుకంటే, ఇందాక పెద్ద సత్య హరిశ్చంద్రుడి లాగా వాగ్దానం అయితే చేసేసాను కానీ మనసులో ఒక్కటే భయం. ఇప్పుటికిప్పుడు ఏమి కొనమని అడుగుతుందోనని భయం. భోజనానికి కూర్చున్న నాకు తోడుగా మా అమ్మ, భార్య రాగానే, చిన్నదాన్ని క్రింద పడుకో పెట్టి, భోజనానికి ఉపక్రమించా. వంట లన్నీ ఘుమ ఘుమ లాడుతోంటే, చక్కగా కంది పొడి వేసుకుని కొంచం ఎక్కువే లాగించేసా. అందరం భోజనాలయిన తరువాత, అమ్మేమో తన గదిలోకి చేరి మెల్లగా నిద్రకి ఉపక్రమించడానికి ప్రయత్నిస్తోంది. భార్యమో అంట్లన్నీ తోమేస్తే, ఉదయం పని తగ్గుతుందని, వాటిని ఒక పట్టు పట్ట డానికి ఉపక్రమించింది. శాంభవి నిద్ర పోవడం లేదు. అదిగో అప్పుడు మొదలైంది మా ఇద్దరి మధ్య అస్సలైన సంభాషణ.

’నాన్నా!! ఇందాక నువ్వు నాకేది కావాలంటే అది ఇస్తాన్నావు గదా..’ అంది చిన్న తల్లి

’అవును తల్లీ.. కానీ ఇప్పటికిప్పుడు ఒక వీడియో గేమో.. కంప్యూటరో.. అడిగావనుకో .. డబ్బులు లేవు కదా.. అందుకని.. కొంచం ఖర్చు తక్కువలో ఎదైనా అడుగు. తెస్తా’ అని భరోసా ఇస్తూనే, గుండెలు చిక్క బట్టుకున్నా.

’అవేమీ వద్దు నాన్నా.. నిన్ను ఖర్చు పెట్టే పనేమీ ఆడగనూ..’

’సరే తల్లీ.. ఏమె కావాలి??’.. పైన కొటి దేవుళ్ళను ప్రార్దిస్తున్నా

’మరే... మరే.. నేను గుండు చేయించు కుంటా.. రేపు నన్ను మన మంగళోడి దగ్గరకు తీసుకెళవా!!’, బుంగ మూతి పెట్టుకుని అడిగింది. నాకు అర్దంకాలేదు. భ్రుకుటి ముడి పడింది. నేను విన్న మాటలు నిజమేనా అన్న అనుమానంతో.

’నాన్నా.. వింటున్నావా.. నేను గుండు చేయించు కుంటా.. రేపు నన్ను బయటకు తీసుకు వెళతావా..’ కొంచం గట్టిగా అంది నా చిన్నారి శాంభవి.

’ఏంటీ!!!’ ప్రక్క గదిలోంచి అమ్మ నిద్రలోంచి ఉలిక్కి పడి లేచి వచ్చి కోపంగా చూస్తూ...

’ఏమే.. చిన్న పిల్లవి చిన్న పిల్లలా ఉండు.. ఏంటి ఆ మాటలు .. ’ వంటింటి లోంచి భార్య

’ఇదంతా నీ నిర్వాహకమే .. చూడు అది ఎట్లాంటి మాటలు మాట్లాడుతోందో.. ’, అమ్మ కొనసాగిస్తూ, ’నీ తోటి పిల్లలు అలాగే తిరుగుతున్నారే.. నీ కెందు కొచ్చింది ఆ అలోచన. హమ్మ!!! గుండు లేదు ఏమీ లేదు .. గమ్మున కళ్ళు మూసుకుని పడుకో’, అంటుంటే, నాకు వెంటనే సాయంకాలం చూసిన గుండు పిల్లవాడు వాడి తల్లి గుర్తుకొచ్చారు.

’ఏమిరా ఆలోచిస్తున్నావు.. అది మాట్లాడేది ఎమైనా అర్ద మవుతోందా.. ఆడ పిల్లని ఆడ పిల్ల గా పెంచరా అంటే విన్నావు కాదు. ఇప్పుడు చూడు, అదేం మాట్లాడుతోందో. ఇదంతా నీ పెంపకమేరా. ఏం సమాధానం చెబుతావో చెప్పు’, అని అమ్మ గదమాయించేంత వరకూ నేను విన్నది నిజమేనన్న విషయం అవగతమవలేదు. శాంభవి చూడకుండా అమ్మకి కనుసైగ చేసి, ’అమ్మా!! నువ్వేళ్ళి పడుకో.. ఇది నాకు, నా కూతురు మధ్య విషయం’ అని అమ్మని అక్కడనుంచి పంపేసాను. ఎదో సణుక్కోంటూ వెళ్ళి పోయింది. ’ఏమిటండీ .. మీరి మరీనూ.. చిన్నదానికోసం కన్న తల్లిని అంత మాట అంటారా’, అంటూ భార్య అమ్మని వెనకేసుకుని రాబోయింది. శ్రీమతికీ ఒక చిన్న కనుసైగ చేసి, ’నీ పని నువ్వు చేసుకో..’ అంటూ గదమాయించేసా.

’ఏంటో .. ఈ తండ్రీ కూతుళ్ళ విషయం మనకు అర్దం కాదత్తయ్యగారూ.. మీ కెందుకు గానీ మీరు పడుకోండి, రేపు పొద్దున నీళ్ళొస్తాయి కదా, నేను పడుకుంటున్నాను.’ అంటూ మా పడక గదిలోకి దారి తీసింది.

ఇక మధ్య గదిలో నేను శాంభవే మిగిలాం. గొంతుక సవరించుకుని, మెల్లిగా మొదలు పెట్టా. ’చిన్నారీ, నీ జుట్టు చాలా పొడుగుగా ఉంది కదా.. ఇప్పటికిప్పుడు గుండు చేయించాం అనుకో అంత జుట్టు పోతే రావడానికి చాలా రోజులు పడుతుంది. కాబట్టి వద్దులేరా’ అన్నాను.

’అదేంటి నాన్నా!! నువ్వేనా ఈ మాటలనేది. ఇచ్చిన మాట నిలబెట్టుకోవాలని నువ్వే కదా చెప్పావు. నేను నిన్ను డబ్బులు కూడా అడగటం లేదే. నువ్వేకదా హరిశ్చంద్రుడు కధ చెప్పింది..’ అంటూ ఇంకేదో చెప్పబోతోంటే, మధ్యలో దూరి, ’ అదికాదు తల్లీ, ఆడ పిల్లలు గుండు చేయించు కోరాదు’ అన్నాను

’ఏం? ఎందుకని?’ ఎదురు ప్రశ్న వేసింది. సమాధానం నాదగ్గర ఉంటే కదా. అవును నిజమే ఆడవాళు గుండు చేయించుకో వద్దని ఎవ్వరు చెప్పారు?? ఎక్కడ వ్రాసారు. శాంభవి చేత ఆ నిర్ణయాన్ని మార్చడం కోసం చాలా ప్రయత్నం చేసా. వినేట్టట్టు లేదే. విస్వ ప్రయత్నం చేసిన తరువాత, చివ్వరకు విసుగెత్తి,  ’హాయ్.. ఎంత మంది ఎన్ని మాటలు చెబుతున్నా నీ మాట నీదే కానీ మా మాట వినవా..’ అంటూ ఒక్కటిచ్చా. పాపం బాగా తగిలిందనుకుంటా.. ఏడుస్తూ నిద్రలోకి జారుకుంది. ఈ చిన్నది ఎందుకిలా అడిగిందా అని అలోచిస్తూండగా, సాయంత్రం చూసిన గుండు పిల్లవాడు గుర్తుకొచ్చాడు. ఇదంతా సావాస దోషం అని నన్ను సమర్దించుకుని, ఎలాగోలా ఆ పిల్ల వాడి స్నేహాన్ని మాన్పించేయ్యాలని నిర్ణయంచుకున్నా. ఎందుకంటే, చాలా మంది పిల్లలు, వారి చుట్టూ ఉన్న వారిని అనుకరిస్తూ ఉండడాని సాధారణంగా మనం గమనించే ఉంటాం కనుక.

చిన్నదాన్ని నిద్ర పుచ్చా గానీ, నాలోని ఆత్మ నన్ను ప్రశ్నిస్తూనే ఉంది. మనమే ఇచ్చిన మాట మీద నిలబడక పోతే, చిన్న పిల్లలు ఎవ్వరిని ఆదర్సంగా తీసుకుంటారు. రేపు పెరిగి పెద్దైన తరువాత వాళ్ళు కూడా, ఇచ్చిన మాటలు తప్పి ప్రవర్తిస్తే.. ఈ ఊహ తలచుకుంటేనే భయం వేస్తోంది. ఆ రాత్రి అంతా కాళ రాత్రే. ఒక వైపు శాంభవిని కొట్టానే అన్న భాధ, మరో వైపు ఇచ్చిన మాటపై నిలబడాలా లేక మాటకు కట్టుబడి నా చిన్న తల్లికి గుండు చేయించాలా అన్న వేదన. కాలం ఎవ్వరి కోసం ఆగదు కదా. సూర్యుడు కూడా ఏమి జరుగుతుందా అన్న ఉత్సాహంతో కొంచం తొందరగానే వచ్చేసాడనిపించింది. నిద్ర లేమి నాలో కొట్టొచ్చినట్లుగా కనబడు తోంది.

కాలకృత్యాలు, పూజ ఇత్యాది కార్యక్రమాలు చేస్తున్నా.. ఏమి జరుగుతోందో అన్న భయం. శాంభవికేమో ఇవేమీ గుర్తులేనట్లు, సరదాగా చెంగు చెంగు మంటూ ఇల్లంతా బొంగరంలా తిరిగేస్తోంది. వాళమ్మేమో దాని వెనుక బ్రేక్‍ఫాస్ట్ తినిపించ డానికి శత విధాలుగా ప్రయత్నిస్తోంది. అమ్మేమో గుడికేళొస్తానంటూ బయటకు వెళింది. ఇంతలో..

’నాన్నా.. నీకిష్టం లేక పోతే, నేను గుండు చేయించు కోనులే..’, బుంగ మూతి పెట్టి అంటున్న శాంభవిని చూసే సరికి, కళ్ళు తిరిగినంత పనైంది.

’లేదు తల్లీ.. నువ్వన్నట్లే నీకు గుండు చేయిస్తా..’ అప్రయత్నంగా నాగొంతులోంచి నాకు తెలియకుండా వచ్చేశాయి.

కధే.. కానీ .. మరచి పోలేక పోతున్నాను .. మోదటి భాగం

ఒకానొక వారాంతం.. సాయంకాలం ఆఫీస్‍లో పని అంతా ముగించుకుని తొందరగా ఇంటికి చేరుకోవాలనే తాపత్రయంలో త్వరగా ఇంటికి బయలుదేరాను. హైదరాబాదు అంటే తెలియని దేముంది, అంతా ట్రాఫిక్ మయం. అటువంటి ఈ పద్మ వ్యూహం లాంటి రోడ్లు, ట్రాఫిక్ జామ్‍లూ ఛేదించుకుంటూ ఇంటికి చేరాను. హమ్మయ్య, ఇవ్వాళ జీవితంలో మొదటి రోజు ఇంటికి అనుకున్న వేళకి చేరుకున్నా అనుకుంటూ ఇంట్లోకి వెళ్ళబోతూ ఉంటే, మా అమ్మాయి, శాంభవి, నాన్నా!! అంటూ ఎగ్గిరి దూకింది. ఈ మధ్య పిల్లలతో గడపడం లేదన్న విషయం చాలా ఆలస్యంగా అవగతమయ్యింది. ఇవ్వాళ త్వరగా ఇంటికి చేరుకున్నాం గనుక పిల్లని చక్కగా బయటకి తీసుకు వెళతానన్నాను. శాంభవి కంట్లో ఆనందానికి అవధుల్లేవు. భార్య కాఫీ కలప బోతే, వద్దని వారించి, కాళ్ళు కడుక్కుని, శాంభవితో దగ్గరలో ఉన్న పార్కుకు బయలు దేరాను.

వెనుక నుంచి,  ’జాగర్త రోయ్.. రోడ్డు మీద అటూ ఇటూ నడవకండి. వచ్చే పొయే వాహనాలు చూసుకుని రోడ్డు దాటు. చిన్నదసలే అల్లరి పిల్ల చెయ్యి వదలకు..’, మా అమ్మ ఇంకా ఎదో అంటోంది. లీలగా చిన్నప్పుడు అమ్మ అనే మాటలు ఇప్పుటికీ చెవ్వులో మారుమోగుతున్నాయి. ఇంత కాలమయినా నన్నింకా చిన్న పిల్లాడినే అనుకుంటుందేమో. చిన్నగా నవ్వుకుంటూ రోడ్డెక్కాం నేను నా బంగారు తల్లి. దగ్గర్లో ఉన్న పార్కుకు చేరుకున్నామో లెదో పొలోమంటూ చేరిపోయ్యారు చాలా మంది పిల్లలు. ఇంకే మా అమ్మాయికి నాతో పనిలేక పోయింది. అంతా ఒకళ్ళ చుట్టూ మరికరు చేరి పరుగులే పరుగులు. మధ్య మధ్యలో అప్పుడప్పుడూ నేను గుర్తుకొచ్చినప్పుడల్లా, శాంభవి నావైపు తిరిగి ఒక చిన్న నవ్వు విసిరేసి మళీ ఆటల్లో లీనమైపోతోంది. పిల్లలంటే స్వతహాగా ఇష్టం గనుక ఇక అక్కడున్న పిల్లల్లో తన పర భేధం పరచిపోయు నేనూ అందరినీ ఆడిస్తూ సరదాగా కలిసిపోయా. కొంత మంది పిల్లల తల్లులు నన్ను చూసి, కొంచం దూరంగా నిల్చోని వారు వారు పిచ్చా పాటి వేసుకుంటున్నారు. నేను కూడా అది గమనించనట్టు పిల్లలతో పిల్లవాడిగా కలసిపోయి వాళందరినీ ఆడిస్తూ కాలం గడిపేసా.

ఇలా తెలియకుండానే చీకట్లు పడడం ఒకళ్ళ తరువాత ఒకళ్ళు చిన్నగా జారుకోవడం గమనించే సరికి రాత్రి ఎనిమిదయ్యింది. మెల్లాగా అందరినీ గదమాయించి, ఒక్కక్కరినీ ఇంటి ముఖం పట్టించే సరికి తల ప్రాణం తోకలోకి చేరిందనుకోండి. అలా అందరం కలసి చేయి చేయి కలసి మానవ హారంగా బయలు దేరాం. ఒక్కొక్కళ్ళనీ వారి వారి ఇండ్ల దగ్గర దించి, మెల్లాగా నేను శాంభవీ ఇంటి దారి పట్టాం. శాంభవి మొహంలో ఎన్నడూ చూడనంత ఆనందం కొట్టోచ్చినట్టు కనబడుతోంది. గల గల ఎదో ఎదో మాట్లాడేస్తోంది. నవ్వుతూ అన్నింటికీ బదులిస్తూ, తన చిన్న తనానికి ఆనందిస్తూ అడుగులేస్తున్నాను. ఇంతలో ఒక ఇంటి ముందు ఠక్కున ఆగింది శాంభవి. నేను తేరుకునే లోపల, తుర్రుమంటూ ఆ ఇంటిలోకొ పరుగెత్తింది. ఆ ఇల్లెవరిదో, ఆ ఇంట్లో వాళ్ళెవ్వరో నాకు తెలియనందున గుమ్మం ముందు అయోమయంగా నిల్చోని పోయ్యాను. రెండు మూడు నిమిషాలలో ఆఇంట్లోంచి శాంభవిని ఎత్తుకుని మరోచెత్తో వాళ్ళ అబ్బాయిని తీసుకుని ఆ ఇంటి ఇల్లాలు బయటకు వస్తూ కనబడగానే గుండె కుదుట పడింది. వాళబ్బాయిని చుస్తోంటే, నున్నగా గుండు చేయించుకున్నట్లుంది. శాంభవి నన్ను చూస్తూనే ఆవిడ చంక దిగి, వాళ్ళ అబ్బాయికి బై చెప్పి నన్ను చేరుకుంది. మెల్లగా ఇంటికి చేరుకునే సరికల్లా గడియారం తొమ్మిది చూపిస్తోంది.

కాళ్ళు చేతులు కడుక్కుని ముందు గదిలోని పడక్కుర్చిలో చేరగిల్లా. ఇంక వనుక గదిలో మాఅమ్మ శాంభవి ఇద్దరూ క్రిందా మీద పడుతున్నారు. బయటకెళ్ళి ఆడుకొని వచ్చావు కదా, చక్కగా స్నానం చెయ్యమంటోంది అమ్మ. నాన్న చెయ్యలేదు కదా నేనెందుకు చెయ్యాలంటోంది శాంభవి. మనసులో నవ్వుకుంటూ, ఈ తతంగం ఎప్పుడూ ఉండేదేగా అనుకుంటూ, వార్తా పత్రికలోకి తల దూర్చేసాను. కాసేపు పత్రిక చదివిన తరువాత, టీవీ ఆన్ చేసా. ఆ ఛానల్, ఓ ఛానల్, మూడు ఛానల్, పది ఛానల్, గాడిద గుడ్డు ఛానల్.. అంటూ ఈ మధ్య వచ్చిన అన్నింటినీ ఒక సారి పరీకిస్తూంటే.. వెనకాల గదిలో గొడవ ఎక్కువయ్యింది. సరే, ఆ విషయమేమిటో అని అనుకుంటూ, టీవీ కట్టేసి అక్కడికి చేరా. తీరా చూద్దునుకదా, శాంభవి పెరుగన్నం తినడానికి మారాం చేస్తోంది. వాళ్ళమ్మ, అదే నా భార్య, ఎదేదో చెబుతోంది. అయినా శాంభవి వినటం లేదు. ఇక నావల్ల కాదంటూ, కొంచం సహాయం చెయ్యవచ్చు గా అన్న చూపుతో నావైపు చూసింది నా అర్దాంగి. ఇక ఇప్పుడు నా వంతయ్యి నట్లుగా, పెరుగన్నం గిన్నెని చెతుల్లోకి తీసుకున్నా.

’చిన్నతల్లీ .. మంచి పిల్లవు కదా... ఇదేమో నాన్న ముద్దంట’, అంటూ శాంభవికి తినిపిచ్చడానికి ప్రయత్నం చెసా. మొదటి ముద్ద చట్టుక్కున తినేసింది. ఇందేంటి ఇలా తినేసిందని తేరుకునే లోపుల, ముందు గదిలోకి పరుగు లంకించుకుంది శాంభవి. వెనకాలే నేనూ.. ’నాకోసం కొంచం తిను తల్లీ ..’ అంటూ బుజ్జగించడం మొదలు పెట్టా. గిన్నే వైపు చూపిస్తూ.. ’నాన్నా చాలా ఉంది .. నావల్ల కాదూ.. అమ్మ కూరన్నం, పచ్చడన్నం, చారూ అన్నీ కలిపి కుక్కి కుక్కి పెట్టింది. చూడు నా పొట్ట ఎంత ముందుకొచ్చిందో. నావల్ల కాదూ..’ అంటూ మారాం చేయ్యబోయ్యింది. ’ఫరవాలేదమ్మా, ఈ కొంచం తినేయ్యి నీకేం కావాలంటే అదిస్తా ..’ అంటూ అభయమిచ్చేసా ధైర్యంగా. శాంభవి కళ్ళలో ఎదో తెలియని వెలుగు, ఒక్క సారిగా వెయ్యి ఓల్టుల బల్బు వెలిగినట్లుగా వెలిగాయి. అంతే సంగతీ అన్నట్లు, చక చకా నేను ముద్దలు కలిపి పెట్టేయ్యడం, గుటుక్కు గుటుక్కు మంటూ శాంభవి తినేయ్యడం నాకు ఎందుకో మింగుడు పడలేదు. ఏది ఏమైనా, నాకు కావలసిందల్లా పెరుగన్నం కాస్తా అయిపోవాలి. అది కూడా నా చిట్టి తల్లి ఎదురు చెప్పకుండా తినేయ్యడం. ఈ రెండూ పెద్ద కష్ట పడకుండా జరిగి పోయ్యేటప్పటికి, భార్య అమ్మ వైపు ఒక చిన్న లుక్కేసి, ’ఇంత దానికి మీరు ఊరకే హడావిడి చెస్తారు.. నా చిట్టి తల్లిని చూడండి చక్కగా ఒక్క మాటకి తినేసింది’, అన్నాను